maandag 17 september 2012

campagne 18

Vandaag rukten J. en ik een tweede keer uit met een aanhangwagen (= een wagentje ter werving van een grotere aanhang) vol her en der op te stellen plakkaten. Ik mocht met de auto rijden omdat ik beter kan achteruitrijden met een aanhangwagen. (Maar het moest natuurlijk ook vooruit.) Bij een van de bereidwillige voortuintjebezitsters mochten we ook nog eens een tweetal raamaffiches afleveren. Zij koos uit zes verschillende affiches – en zij nam toch wel mijn affiche! Daarbij maakte zij echter niet de link tussen mijn foto op de door haar gekozen affiche en mijzelve, zijnde de in levende lijve aanwezige op de foto gerepresenteerde kandidaat! Ik zei, een beetje guitig: ‘Mevrouw, daar hebt u gekozen voor de affiche van een zeer valabele kandidaat!’ Pas toen J. zijn lach niet meer kon onderdrukken, begon het die vrouw te dagen. ‘Ha, nu zie ik het! Maar ik zal hem toch uithangen!’ ‘Doet u dat vooral, mevrouw. Ik ben u daar zeer dankbaar voor.’

En zo hadden we opnieuw een kleine veldslag gewonnen in deze uit zeer kleine veldslagjes bestaande oorlog die ook wel verkiezingscampagne wordt genoemd.

(Ik heb nog zitten tobben op dat hulpstokje waarover ik het de vorige keer had. Ik bedoel dat stokje dat we gebruiken om, bij het punt waar de hulpstok die het bord overeind moet houden de grond ingaat, de hele verkiezingsplakkaatconstructie te verstevigen. Het gaat om een hulpstokje bij een hulpstok en dus zouden we van een hulpstokhulpstokje kunnen spreken – maar dat is natuurlijk belachelijk en dat kan niet de bedoeling zijn. Eigenlijk is het een spie en dus kunnen we spreken van een hulpstokspie of steunbalkspie – hoewel, een balk is die steunstok toch niet, maar eigenlijk is het ook geen stok. Het is veeleer een lat. Daarom stel ik voor dat we – opdat het voor iedereen meteen duidelijk zou zijn waarover we het hebben, gesteld dat dat nodig zou zijn – het voortaan hebben over een steunlatspie. Heeft iemand betere suggesties?)