zondag 7 oktober 2012

schrikkel 267

Op mijn huisaltaar met trouwe huisgoden (een plankje boven de chauffage in de inkom van mijn appartement) wisselen de attributen. Pinocchio is mijn oudste metgezel, hij gaat al mee van in de slaapkamer in het huis waar ik opgroeide. Ik kocht hem voor 20 frank op een op de school georganiseerd rommelmarktje ten voordeel van een goed doel dat in die dagen eventjes de kop opstak en intussen alweer lang in de vergetelheid is verdwenen. De kinderzonnebril op zijn variabele neus vond ik nog niet zo lang geleden op straat. Coluche verdient een standbeeld, dat staat buiten kijf. Hier is hij aanwezig in bustevorm, een afgietsel aangetroffen op een Franse rommelmarkt, tijdens een van mijn Franse uitstapjes met P. Ik zou bij God niet meer weten waar dat mag zijn geweest. Wel weet ik dat ik er nog een aardige stuiver voor veil had – ik wou hem per se. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik hem al wilde nog voor ik wist dat het geval Coluche voorstelde. De tekening aan de muur is jammer genoeg geen echte tekening maar een reproductie. Ik zou rijk zijn indien het een echte zou zijn. Matisse tekende een vrouwelijke figuur die een bordje ophoudt: ‘Ce dessin me plait’. Het sierschoteltje links van mijn Matisse is van Finse makelijk en dateert van 1982. Ik kocht het voor een stuiver in de Kringloopwinkel en vroeg me meteen af hoe het daar in godsnaam was beland. Wacht, ik haal het even van de muur. We zien een koene sluipschutter die met pijl en boog naar een flink behaarde en bebaarde ruiter mikt. Op de achterkant staat – ik citeer, voor het plezier van de klanken, het Fins en even niet de Zweedse (?) en Engelse vertaling – ‘AMPUI KOHTA KOLMANNENKI / KÄVI KOHTI KOLMANNESTI / SAPSOHON SINISEN HIRVEN, / ALTA VANHAN VÄINÄMÖISEN; / AMPUI OLKISEN ORIHIN, / HERNEVARTISEN HEVOSEN.’  Voor een lijstje met een eigen foto en de stofdoek staat rechtop – om mee te lachen – het verkiezingskaartje van een redelijk diep gedecolleteerde liberale kandidate. Ook een kapstok staat nog net in beeld maar dat is een dwaalgast.

Zo ging het er op schrikkeldag 267 op mijn huisaltaartje aan toe. Vandaag is de situatie alweer veranderd. Maar ik ga er niet te veel aandacht aan besteden – ik zou er de veranderlijkheid uit halen, of ik zou hem sturen en dan zou het toch weer niet meer hetzelfde zijn.