dinsdag 16 oktober 2012

schrikkel 273

Huise
Niets, of zo goed als niets, in het Vlaamse landschap is nog authentiek. Dat maakt ons zo schizofreen, zo misnoegd, zo onbetrokken ook. De Vlaamse landschappen zijn zeer zelden ongeschonden. Ze articuleren een holderdebolder van chronologieën en simultaneïteiten. Ze zijn een uitgeschudde blokkendoos, een vernielde puzzle van duizend stukken. Soms heeft het een charme, maar de betovering die ervan uitgaat, draagt toch altijd de geur van vernieling voor zich uit; ’t is meer litteken dan gaafheid. ’t Is: betonnen schuttingen. ’t Is: een achtergelaten badkuip die als drinkbak dient voor de koeien. ’t Is: een half weggeroeste golfplaat die al jaren vergeten is. ’t Is: een rij knotwilgen waarvan de harmonie wordt verstoord door een elektriciteitspyloon. ’t Is – ach, het is al wat het is behalve wat het ooit is geweest. En wat het nooit meer zal zijn. En dat is precies het authentieke.