De vergelijking van P. tussen Amour en The Broken Circle Breakdown gaat uiteraard op en wel in
die zin dat in The Broken Circle Breakdown we naar een verhaal kijken waarvan
we niet willen dat het gebeurt maar dat ons ook niet noodzakelijkerwijze zal
overkomen ( het einde van een zalige stormachtige liefde door de tragische dood
van een kind) – vandaar onze emotie waar we ons zonder enig risico kunnen aan
overleveren. Bij Haneke wordt ons aller onvermijdelijke filmrol tot op het
einde afgerold, in elk geval tot aan de aftakeling – vandaar onze verwarring en
een ietwat meer gericht denken: hoe zullen we er zelf aan toe zijn en hoe
zullen we het aanpakken.
Het vormelijke dat niet alleen te maken heeft met de
ouderdom, maar ook met het milieu, dient volgens mij als contrast met de
ultieme wanhoopsdaad. Iemand verstikken is een zeer fysieke onderneming. De
klap die hij haar geeft (en dus is hij geen engel met engelengeduld, P., maar
iemand die langzaam maar zeker beslopen wordt door wanhoop en ontreddering) is
daar ook een voorbode van. Een mens blijft een gevaarlijk wezen en handen
kunnen moordwapens zijn. Dat is dan Amour.
Er zat meer liefde in die daad dan in het papvoeren - die man gooit zich op die vrouw.
S.
