13 februari 2013
(...)
De dingen hebben hun leeftijd. Ik bedoel: de groep waarin ze terechtkomen, aanspoelen en niet meer weggeraken, heeft zijn leeftijd. In het huis van mijn moeder zijn de meeste dingen twintig-dertig-veertig jaar oud geworden. Mijn moeder is 85 geworden – de dingengroep die haar tot het einde heeft vergezeld (en waarvan ze nog maar een heel klein deel in gebruik hield) is samengesteld toen ze 40-50 was, toen ze de leeftijd had die ik nu heb. De dingen die ze toen verwierf en verzamelde, hebben haar nooit meer verlaten. Er waren opvallend weinig voorwerpen of bezittingen die van recenter datum stamden en slechts enkele die ouder waren. Alles in dat huis, in die kasten en op die schappen leek oud. Jaren zestig, jaren zeventig, jaren tachtig. Vergeten en versleten. Al die tijd bewaard om nu te worden verwijderd en vernietigd.
De dingen hebben hun leeftijd. Ik bedoel: de groep waarin ze terechtkomen, aanspoelen en niet meer weggeraken, heeft zijn leeftijd. In het huis van mijn moeder zijn de meeste dingen twintig-dertig-veertig jaar oud geworden. Mijn moeder is 85 geworden – de dingengroep die haar tot het einde heeft vergezeld (en waarvan ze nog maar een heel klein deel in gebruik hield) is samengesteld toen ze 40-50 was, toen ze de leeftijd had die ik nu heb. De dingen die ze toen verwierf en verzamelde, hebben haar nooit meer verlaten. Er waren opvallend weinig voorwerpen of bezittingen die van recenter datum stamden en slechts enkele die ouder waren. Alles in dat huis, in die kasten en op die schappen leek oud. Jaren zestig, jaren zeventig, jaren tachtig. Vergeten en versleten. Al die tijd bewaard om nu te worden verwijderd en vernietigd.
Want in het overgrote aandeel van mijn moeders bezittingen
is niemand geïnteresseerd. Wie wil die batterij van potten en pannen, die
Oosthoek-encyclopedie van 1961, die boeken van Simmel en Claes (Ernest), die
glaasjes meegebracht van uitstapjes naar de Moezelstreek? Die kleren, die
tapijten, die hopeloos gedemodeerde meubels? Die troosteloze prenten en
schilderijen aan de muur? Die Tupperwarepotjes en al jaren niet meer gebruikte plastic
recipiënten? Die videocassettes en softklassieke cd’s van
dertien-in-een-dozijn?
Het is weinig dat rest van een mensenleven.
