zaterdag 23 augustus 2014

tour 129



15 mei 2014

dag 17.2

Saint-Sulpice-d'Arnoult

Saint-Sulpice-d'Arnoult
Al van ver zie ik dat de kerk van Saint-Sulpice d’Arnoult iets bijzonders is. En inderdaad, mijn geoefende blik heeft mij niet bedrogen: ’t is een prachtig exempel van Aquitaans-Romaanse bouwkunst. Ook het portaal van de kerk van het wat verderop gelegen Pont l’Abbé-d’Arnoult mag er zijn. Voor beide houd ik even halt. Het doet me denken aan de tijd dat ik met Patricia Frankrijk doorkruiste (met de auto), van het ene Romaanse kerkje naar het andere – toen waren de meeste nog de hele dag open en onbewaakt. Zij heeft mij dat Romaans leren appreciëren, en ik ben haar daar nog altijd dankbaar voor. Inderdaad, Romaans is een ongeëvenaard mooie bouwstijl: sober, stevig, essentieel, waardig. Prachtige overblijfselen van een ver verleden en van een beschavingsvorm die nu echt wel zijn laatste adem lijkt uit te blazen – of het zou moeten zijn dat je de katholieke kitsch van de afgelopen decennia nog echt een cultuuruiting zou durven te noemen. 

Een Romaans portaal of kapiteel lijkt mij honderdduizend keer meer waard dan die schreeuwerige brandramen van na de beide wereldoorlogen en de zeemzoetig-halfslachtige kruisen en altaarversieringen. Om nog maar – zeker in Frankrijk – van het hedendaagse gekweel te zwijgen waarvan men denkt dat het een waardige opvolger van het Gregoriaans zou zijn. En dan mag je al blij zijn dat de ruimtebeleving niet wordt verstoord met een schoolbord vol kindertekeningen. Neen, geef mij maar een angstaanjagende voorstelling van hellepijnen of een troostend vooruitzicht op hemelse genoegens in de timpanen. Of laat mij verwijlen bij gestileerde acanthusbladeren als kapiteelversiering terwijl ik de verstilde en robuuste soberheid van de ruimte op mij laat inwerken.

Pont l'Abbé-d'Arnoult