maandag 29 september 2014

reactie



Beste Pascal,

Als lezer van  je blog geniet ik van je tocht door la douce France , en de neerslag van je wedervaren in je klare gedetailleerde reportagestijl. Meestal gekruid met individuele en universele inbreng. Ik kan me ook niet herinneren ooit een stijl- of taalfout in je blog te hebben moeten ondergaan.
En nu komt het natuurlijk denk je!!!!
Yezzz!!! BINGO!!! Het maagdelijk statuut van een foutloos parcours werd aan diggelen geslagen door een opmerkzame lezer die het woord NIMBUSSLEUTEL niet kon pruimen.
Zelf vond ik dat iemand, die tot een gerenomeerd kenner en degustator van donderkoppen tot schapenwolken mag gerekend worden,  deze dichterlijke benaming met recht en reden mocht gebruiken.
Vandaag in je blog kwam je terug op het vermaledijde woord, en zwoer je het nooit meer te vergeten dat het IMBUSSLEUTEL moet zijn.
Tedjuu, Pascal!
Jarenlang verblijf tussen de leerkrachten technische vakken hebben het mij ingehamerd; het moet zijn: IINBUSSSLEUTEL.
Ook het gemeenzaam “ZESKANTJE” hoorde je wel eens.
IN-BUS-SLEUTEL. (De plastische voorstelling die ik mij bij de benaming maakte kwam voort uit het zeshoekig staafje dat paste als gegoten in het schroefje met temidden een zeshoekig busje. Dus staafje-in-busje. Freudiaanse mechanica.)
Met dank aan uw poëtische nimbussleutel weet ik nu zelf dat deze uitleg, die voorheen heel plausibel scheen, een erotisch-geometrische fata-morgana bleek te zijn.
De  INBUSSLEUTEL is een samenstelling van SLEUTEL en INBUS.
Veel technisch- kwaliteitsvolle producten komen uit Duitsland. Duitse benamingen kunnen soms heel lang zijn. Daarom korten ze ze af. Zo ook INNENSECHSKANTSCHRAUBE BAUER UND SCHAURTE. (Wikipedia, dank.)

Jan