maandag 10 november 2014

zomer veertien 76



5 september – vrijdag / Visart

(…)

Ter wereld gekomen van Margaret Mazzantini is niet wat je noemt een meesterwerk, zeker niet, maar ik vind er toch enkele waardevolle inzichten in. Mazzantini toont aan wat het doet met een vrouw die geen kind kan krijgen en die er zo hevig naar verlangt dat ze er werkelijk alles voor over heeft, om in een oorlog te belanden, in casu het Beleg van Sarajevo. Die vrouw, het hoofdpersonage Gemma, ontsnapt uit die oorlog met het besef dat ze blij is dat ze geen kinderen heeft! Haar man, Diego, een fotograaf, keert dan weer terug naar de foto’s die hij voor die reis naar Sarajevo zo goed vond dat hij ze in zijn woning had uitgehangen. Door de oorlogservaring kan hij de schoonheid van die foto’s niet meer zien en hij vernietigt zijn werk. Dit zegt iets – en het is Mazzantini’s verdienste dit aannemelijk te maken – over de relativiteit van onze verlangens en projecten. Anderzijds kunnen we natuurlijk niet anders dan onvermijdelijk beperkte ambities te hebben en deze te realiseren vanuit bekrompen standpunten. Dat is nu net wat menselijkheid inhoudt. De vraag is hoe je met dat besef omgaat, of je het zelf ook tot iets kunt ombuigen wat ruimer is, iets wat je eigen positie transcendeert.

Er is uitverkoop in het Brugse filiaal van De Slegte. Ik ga ook eens kijken, hoewel ik het toch gênant vind. Ik verzamel een boek of zeven, alles samen voor amper 25 euro. De caissière doet haar beklag nadat zij mij heeft gezegd dat ik mij niet moet generen want dat ik toch al vele jaren een goede klant ben: het is echt ergerlijk om te zien dat er nu opeens wél massa’s mensen over de vloer komen die hier anders nooit een voet binnenzetten, én dat die massa’s kopen! Zelf moet ze nu naar het filiaal in Gent gaan werken, tot haar opzegtermijn voorbij is. Ze wil zich omscholen, zegt ze. Ik wens haar veel geluk. Ik zal deze winkel missen.

(…)

De lichamen die zich op de Memorial Van Damme tonen. Perfect bodies. Elke discipline een eigen type. De hoogspringende pannenlatten, de loopsters frêle gazelles, de poolstokspringers stevige bonken. Ik kijk naar deze etalage van perfecte meisjesmaten. De six-pack rond de navel, de kleine boezemmaat, de beringde vingers die onderaan de bil het shortje, nu ja, slipje want ’t is was shorter dan short, wat naar beneden trekken. Tiens, de loopsters met Arabisch klinkende namen zijn even onbeschroomd halfnaakt als alle andere en zwaaien net zo gespeeld-schuchter naar de camera. Het is allemaal geregisseerd, ook de kushandjes, ook dat ajusteren van de shortjes, ook de nietszeggende antwoorden die de atleten geven in de flash-interviews. Ze vinden unisono Brussels great en de Memorial de beste wedstrijd van het hele circus.