zondag 24 mei 2015

& 12



SOKKEN

Waarom mensen met allerlei tekst op hun kleding rondlopen, is mij altijd een raadsel geweest. Onbezoldigd reclame maken voor textielbazen lijkt mij niet zo snugger. Afgezien van het feit dat die soms wat lachwekkende namen voeren zoals Pepe of Nafnaf, is er toch ook zoiets als het verworven recht van sandwichmannen om zich voor bewezen diensten te laten betalen.

Je ziet mensen via hun kleding ook boodschappen van algemeen nut de wereld insturen, zich er al dan niet van bewust dat ze zich daarbij verregaand identificeren met datgene waar die boodschap voor staat. Hoe terecht het aangekaarte soms ook is, deze manier van communiceren heeft inmiddels alle overtuigingskracht verloren. Het heeft iets van roepen in een woestijn. Nu hoeft wat mij betreft niet iedereen in grijs maatpak rond te lopen, maar toch: iemand een boodschap in de maag splitsen kan beter op een manier gebeuren waarbij uitwisseling van ideeën mogelijk blijft.

Soms wordt het echt beroerd. Zo zag ik eergisteren op de trein een man van zekere leeftijd. Hij had zijn ene been over het andere geslagen en liet mij zodoende de boodschap lezen die in roze letters op zijn witte sok gedrukt stond? “Do you want to communicate with me?” Antwoorden lag buiten mijn mogelijkheden: niet dat ik het Engels niet voldoende machtig ben, maar wat kon ik met mijn paar paarse sokken zeggen?

Verschenen in De Standaard van 13 mei 1995