Ik kende Café De Spaanse Vloot van Kommil Foo niet, hoorde het lied vanmorgen
op de radio. Wat een geniaal nummer. De Vlaamse evenknie van Costello's 'I Want
You'. De jaloezie en kwaadheid van de verlatene/gedumpte/bedrogene. Het
verdriet, de berusting. Wie het filmpje bekijkt en
daarbij goed luistert naar de tekst, moet er de shots met de onscherp in beeld
gebrachte racist op de achtergrond maar bij nemen. Het beste en het slechtste
wat deze flard aardkorst aan het leven bijdraagt. Ook dat is wat voor mij deze
Vlaamse feestdag betekent, maar daarover gaat het hier niet.
