zaterdag 5 december 2015

wolken 1690-1694



wolkenfragmenten uit Julian Barnes, In ogenschouw

1690
Op de dertiende dag van hun beproeving kwam de zon op aan een wolkeloze hemel. (27)

1691
Zonsopgang, concluderen we, het schip komt tegelijk met de zon en brengt een nieuwe dag, hoop en redding; de zwarte wolken in de hoogte (ontzettend zwart) zullen binnenkort verdwijnen. Maar als het nu eens zonsondergang is? Dageraad en avondschemering zijn makkelijk door elkaar te halen. Als het nu eens zonsondergang is en het schip net als de zon op het punt staat te verdwijnen en de schipbreukelingen aan het begin van de hopeloze nacht staan, zo zwart als die wolk boven hun hoofd? (37-38)

1692
(…) het onopgesmukte zeegezicht met zijn opbollende wolken, het brutale zelfportret, het compacte vrouwenlichaam, het dode dier in de sneeuw: al die werken zijn doortrokken van de drang te beschrijven en te beleren. (72)

1693
‘Een schilder kan met fruit, bloemen of zelfs wolken alles zeggen wat hij wil.’ (Barnes citeert Édouard Manet; 95)

1694
Een sombere centaur kijkt mismoedig naar de wolk boven hem, die hem heeft voortgebracht; een gevallen engel speurt de hemel af waaruit hij is verdreven; een gekluisterde engel tracht tevergeefs op te stijgen. (156)