Vorige week plaatste ik hier een stuk over kunst, en dat lokte volgende reacties uit:
Geert Viaene
Waaruit kan men afleiden dat bij mensen met een beperking de intentie om kunst
te maken zou ontbreken? Inderdaad is het een feit dat de resultaten van het
doormaken van het proces om creatief te zijn altijd in een hoek worden gedrumd
van de outsider art. Daartegenover kan ik inbrengen dat we met de bewoners van
het Wit Huis de ervaring hebben dat indien we deelnemen aan een kunst- of
poëziewedstrijd (waar je geen curriculum dient voor te leggen) en de werken
anoniem kunnen ingediend worden de werken wel als kunst worden beoordeeld! Wat
ik wil zeggen is dat hoe de omgeving anders reageert op een kunstwerk indien
dit gekoppeld wordt aan de identiteit van de maker ervan en in feite is dit
bijkomstig. Naar de intentie van de bewoners zelf heb ik na jaren werken met
hen evenzeer het raden als naar de intenties van een kunstenaar zonder
beperkingen. Persoonlijk ben ik blij dat ik ook mijn beperkingen heb en ik
schaam mij er niet voor. Het zal altijd een discussiepunt blijven vrees ik,
maar heeft er vooral mee te maken dat sommige kunstenaars bang zijn dat hun
imago schade zou oplopen door bijvoorbeeld tentoongesteld te worden naast werk
van iemand met een beperking, wat uiteraard onzin is.
Pascal Cornet Het
is maar een definitie, Geert, geen waardeoordeel! Uiteraard het grootste
respect voor al wie met beperkingen, van welke aard ook, mooie dingen maakt.
Bedankt voor je commentaar!
Geert Viaene in
het definiëren zit net het waardeoordeel. Kunst gecreëerd door mensen met een
beperking wordt benoemd als outsider art in de betekenis van 'dit staat buiten
de kunst' zoals je in je tekst beschrijft. Ik twijfel er niet aan dat je geen
respect zou hebben voor mensen met een beperking, maar de definitie zelf sluit
bepaalde mensen uit door onderscheid te maken op basis van de identiteit en
niet op basis van het werk zelf.
Pascal Cornet Ik
begrijp heel goed wat je wil zeggen. Maar een werkdefinitie is geen
waardeoordeel. Ik had het onderscheid nodig voor dat ander onderscheid, tussen
academische en conceptuele kunst. Trouwens, wat doe je met kunst van kinderen?
Je moet ergens grenzen trekken, zoals in de sport ook, overigens. Ik vind
overigens outsiderkunst vaak zeer boeiend, onder meer omdat zij de gangbare
kunst vaak nieuwe perspectieven aanreikt.
Jan Posman er
gaat heel veel kunst verloren met deze opvatting
Jan Verhaeghe
Verwar creativiteit niet met kunst!
Jan Posman doe ik
niet, hier staat dat kunst alleen door outsiders gemaakt kan worden, zodra je
bijvoorbeeld een prijs hebt gekregen, is het al voorbij, daarna kunnen je
maaksels geen kunst meer zijn, kom ...
Pascal Cornet Jan
Posman - zo letterlijk bedoelde ik het niet. Maar je kunt toch niet ontkennen
dat er met prijzen en subsidies heel wat 'gerecupereerd' wordt?
Jan Posman een
oeuvre verandert volgens mij niet zodra het prijzen en andere vormen van
erkenning krijgt, in deze visie is alleen punk kunst
Greet Masselus Ik
kan moeilijk leven met de zin 'Alle kunst is outsiderkunst, outsiderkunst is
geen kunst.' Kunstenaars vertolken net wat binnen de inside vertoeft daar de
niet-kunstenaar het negeert, verdringt of gewoon niet ziet. Wanneer ze outsider
zijn , zouden ze nooit kunnen realiseren wat er binnen de inside en zelf
outside te zien valt. Het is de blik van de niet-kunstenaar die van hen een
outsider maakt maar waar ze het niet zijn.En by the way, probeer maar eens een
lelijk werk te maken als kunstenaar, die schoonheid is onvermijdelijk een
drang, al reik je iets monsterlijks aan. Duchamp zijn werk valt ook niet weg te
denken zonder dat Kant er aan te pas kwam, los van het feit dat het begrijpen,
het idee veel meer aan de orde was dan de tastbaarheid die zichtbaar was. Mijn
kat komt net binnen en ze zegt mij dat ik mij niet zo kapot moet denken. :) Ik
geef haar voor een keer gelijk.
Jan-Willem Lubbers
Tijdens mijn studie werd me de vraag gesteld 'wat is muziek', want je moet als
musicoloog toch weten wat je onderzoeksgebied is. Mijn conclusie is dat elke
antwoord een beperking inhoud die voor een wetenschapper niet werkt. Beter is
de vraag 'waar is muziek', waar kan ik muziek vinden. Het antwoord luidt
natuurlijk 'in onze geheugens', in de breedste betekenis van het woord (in ons
hoofd, taal, bibliotheken, geluidsdragers enz.). Dat is veel werkbaarder, al
maakt het niet alle muziek interessant voor onderzoek. Sindsdien stel ik me de
vraag 'wat is muziek' of 'wat is kunst' niet meer. Ergo, ik vraag me niet meer
af of wat als muziek of kunst gepresenteerd wordt wel werkelijk kunst of muziek
is. Egoïstisch als ik ben, ben ik voornamelijk geïnteresseerd wat kunst, muziek
mij doet (en niet alleen emotioneel). Natuurlijk, ik heb opvattingen over
muziek en kunst, die heb ik schoorvoetend. Valt iets daarbuiten en dat iets raakt
me toch, doet iets met me, dan haal ik mijn schouders op over mijn opvattingen.
Ik vind je stuk interessant, Pascal, en ik denk dat je niet geheel ongelijk
hebt. Maar als ik morgen voor een prachtig schilderij sta, laat ik alle
theorievorming varen en gaat het alleen nog maar om dat schilderij en mij.
Sarah Desplenter
Een sterke tekst Pascal. En laten we ook niet vergeten dat de gevestigde orde
in een omgekeerde beweging kunst tracht te recupereren zodat de oppositie
ordebevestigend wordt in plaats van subversief.
Johan Lagast què
?
