070921 en 071001 – Ik kijk om zeven uur zeer regelmatig naar het avondjournaal op de televisie. ’t Is, laat ons zeggen, een gewoonte – een mens heeft structuur nodig in zijn leven. Overigens is het bekijken van het VRT-avondjournaal niet écht de beste manier om geïnformeerd te zijn over de gang van zaken in de wereld, maar dáárover zal ik maar niet nog eens mijn nood klagen. Neen, wat er deze keer bijzonder aan was, was dat het zevenuurjournaal niet om zeven uur begon. Om zeven uur verscheen, in plaats van de begingeneriek, een vervanganimatie. Vroeger, toen dit soort ‘storingen’ wel vaker voorkwam, kreeg je, nog in zwart-wit, een statisch beeld te zien met een boodschap en dat noemden ze dan een ‘pancarte’. ‘Even geduld’, stond daar dan op. Of: ‘Interludium’, een vreemd woord met een vergoelijkende werking. Nu waren er die bewegende kleurcirkels die deel uitmaken van de aardige huisstijl van ‘één’. En daarnaast, in bondige bewoordingen, de boodschap ‘zo dadelijk het journaal’. De onderbreking duurde en duurde en bleef maar duren en duurde uiteindelijk zeven minuten. Een eeuwigheid is dat, op tv, tegenwoordig. Ik bleef gefascineerd naar die heen en weer schuivende kleurbollen kijken en vond het prachtig. Aanvankelijk, laat ons zeggen de eerste dertig seconden van dit onverwachte rustpunt, had de boodschap een louter informatieve strekking. Er is even een knop niet goed ingeschakeld, of er is een kabelplug niet goed in het desbetreffende gat gestoken of weet ik veel, een prul van niets, zo verholpen. Niet dus, die bollen bleven maar schuiven. Dan overviel mij een plaatsvervangende gêne: dit begint wel behoorlijk lang te duren, hoeveel kijkers zijn er al weggezapt, wat is dit een blijk van vooroorlogs amateurisme. Maar dan, en dat is vreemd, zo na een minuut of drie, vier, daalt er iets vredigs over je neder. De boodschap ‘zo dadelijk het journaal’ krijgt een andere strekking, iets geruststellends. De heen en weer schuivende kleurbollen maken je rustig, je beseft dat dit eigenlijk heel mooie televisie is, en zo na een minuut of vijf, zes begin je te hopen dat het eeuwig mag blijven duren. Maar helaas, om acht over zeven verontschuldigt Martine Tanghe zich flegmatiek voor de ‘wel erg hardnekkige’ technische storing en kan de dagelijkse mantra van rechtszaken en verkeersongelukken starten. Ook een soort van bollenballet, welbeschouwd.
maandag 1 oktober 2007
Dag 32 vVH&C
070921 en 071001 – Ik kijk om zeven uur zeer regelmatig naar het avondjournaal op de televisie. ’t Is, laat ons zeggen, een gewoonte – een mens heeft structuur nodig in zijn leven. Overigens is het bekijken van het VRT-avondjournaal niet écht de beste manier om geïnformeerd te zijn over de gang van zaken in de wereld, maar dáárover zal ik maar niet nog eens mijn nood klagen. Neen, wat er deze keer bijzonder aan was, was dat het zevenuurjournaal niet om zeven uur begon. Om zeven uur verscheen, in plaats van de begingeneriek, een vervanganimatie. Vroeger, toen dit soort ‘storingen’ wel vaker voorkwam, kreeg je, nog in zwart-wit, een statisch beeld te zien met een boodschap en dat noemden ze dan een ‘pancarte’. ‘Even geduld’, stond daar dan op. Of: ‘Interludium’, een vreemd woord met een vergoelijkende werking. Nu waren er die bewegende kleurcirkels die deel uitmaken van de aardige huisstijl van ‘één’. En daarnaast, in bondige bewoordingen, de boodschap ‘zo dadelijk het journaal’. De onderbreking duurde en duurde en bleef maar duren en duurde uiteindelijk zeven minuten. Een eeuwigheid is dat, op tv, tegenwoordig. Ik bleef gefascineerd naar die heen en weer schuivende kleurbollen kijken en vond het prachtig. Aanvankelijk, laat ons zeggen de eerste dertig seconden van dit onverwachte rustpunt, had de boodschap een louter informatieve strekking. Er is even een knop niet goed ingeschakeld, of er is een kabelplug niet goed in het desbetreffende gat gestoken of weet ik veel, een prul van niets, zo verholpen. Niet dus, die bollen bleven maar schuiven. Dan overviel mij een plaatsvervangende gêne: dit begint wel behoorlijk lang te duren, hoeveel kijkers zijn er al weggezapt, wat is dit een blijk van vooroorlogs amateurisme. Maar dan, en dat is vreemd, zo na een minuut of drie, vier, daalt er iets vredigs over je neder. De boodschap ‘zo dadelijk het journaal’ krijgt een andere strekking, iets geruststellends. De heen en weer schuivende kleurbollen maken je rustig, je beseft dat dit eigenlijk heel mooie televisie is, en zo na een minuut of vijf, zes begin je te hopen dat het eeuwig mag blijven duren. Maar helaas, om acht over zeven verontschuldigt Martine Tanghe zich flegmatiek voor de ‘wel erg hardnekkige’ technische storing en kan de dagelijkse mantra van rechtszaken en verkeersongelukken starten. Ook een soort van bollenballet, welbeschouwd.
