baraque lecture 29
[…] Ada voelde zich onbehaaglijk als de enige bezoeker van een matinee die al tijdens de film het moment vreest waarop hij met samengeknepen pupillen naar buiten moet, een wereld in die intussen al zo’n twee uur verder is en een voorsprong heeft genomen die hij zijn leven lang niet meer kan inhalen.
Juli Zeh beschrijft (in het tot hiertoe indrukwekkende Speeldrift, p. 90-91) precies het gevoel dat ik bijna dertig jaar geleden had toen ik op een verloren namiddag na een examen (en veel te lang voor het volgende om al meteen opnieuw aan het blokken te slaan) naar Spielbergs amusementsfilm Back to the Future was gaan kijken in een Leuvense cinema. Ik herinner me tot op de dag van vandaag het gevoel van totale desoriëntatie, niet zozeer in de ruimte maar vooral in de tijd – een ervaring die uiteraard mede in de hand moet zijn gewerkt door het thema van de film. De vernauwde pupillen die knipperden tegen het daglicht, verbaasd bijna dat licht daar, buiten de zaal, op die straat die niet had opgehouden te bestaan, nog aan te treffen: de herinnering staat me nog voor de geest en wordt door het lezen van die zin van Juli Zeh opnieuw tot leven gewekt.
