Wat prijzig voor mijn portemonnee: achthonderd euro. ‘Neenee,
meneer, niet voor de twee maar ‘t stuk.’ Ik had ze anders wel graag in huis
gehaald. Design is ‘normaal’ gesproken niet mijn ding (ik vind wat als zodanig
wordt aangeprezen of daarvoor moet doorgaan vaak te nuffig en/of te hoekig),
maar deze stoelen ogen toch bijzonder fraai. En ik houd van de combinatie van
leder en verchroomd staal. Zal ik ze missen nu een ander voor hun lonken is
gezwicht? Ah, welneen. Het valt te hopen voor hem, of haar, dat ze gemakkelijk
zitten – want dat weet je maar als je die dingen een tijdje hebt, en zo bekeken
is achthonderd euro wel een erg groot risico.
