donderdag 27 december 2012

schrikkel 343c

Ik heb nogal wat meninkjes en soms geef ik daar ook lucht aan (zonder gedijen ze niet). Maar het blijft bij meninkjes. Zorgvuldig overwogen en zorgzaam geformuleerd – althans, ik doe mijn best. Maar daar blijft het dus bij, of toch meestal. Sommigen zijn daadkrachtiger en koppelen denken aan doen, zij zetten hun overtuigingen om in een consequente praktijk. Jeroen Olyslaegers is zo iemand. Ik kende hem al van naam, las al eens een boek van hem, en af en toe een column in de krant. Ik leerde hem op Facebook beter kennen, en zag daar hoe hij dat medium enthousiast inzet om te mobiliseren. Samen met enkele medestanders serveert hij onder de vlag van de Occupy-beweging elke zaterdag op een Antwerps plein zelfgemaakte soep aan armen en daklozen – aanvankelijk op de Groenplaats maar toen moest er, ironisch genoeg, voor de kerstmarkt worden uitgeweken naar het Koningin Astridplein, voor de hoofdingang van het Centraal Station. Ik beloofde Jeroen Olyslaegers eens langs te komen en kijk, het kwam er nog van ook. Zijn forse gestalte, beringde vingers en berenmuts maakten indruk. (Je ziet hem rechts van de man met de lange baard.) Ik feliciteerde de schrijver met zijn concrete inzet, sprak hem enkele bemoedigende woorden toe en kocht mijn ziel vrij met een kleine bijdrage voor de collectebus.