zaterdag 14 december 2013

transgalactisch perspectief 13


R treedt op deze blog aan als gast. Hij neemt zich voor mij 365 berichten te sturen en hij gaf mij de toestemming deze berichten hier te plaatsen.
R wenst anoniem te blijven.

Dag Pascal, 

Ontwikkelingslanden vragen al jaren massaal om computers en aansluiting op het internet. Dat was wel even wennen voor de goededoelenorganisaties die in een computer nog niet de hengel zagen waarmee ze de armen konden helpen in hun eigen voedselbehoefte te voorzien. Toch is het ook dat, weten de vissers die op internet kunnen zien wanneer en hoe ver ze het beste kunnen uitvaren, en de boeren die kunnen zien wanneer ze het beste kunnen oogsten en waar welke prijs voor hun producten wordt geboden.

Het goede nieuws is dat automatisering ook voor armen zoveel kansen biedt. Het slechte nieuws is dat ze nauwelijks worden benut, en dat de kloof tussen arm en rijk door digitalisering eerder groter dan kleiner dreigt te worden (the digital devide). Automatisering vernieuwt zich in zo’n hoog tempo dat de afgeschreven Tulip-computers van de Nederlandse overheid al bijna onbruikbaar waren als ze per container in Afrika waren aangekomen.

Het overheidsbeleid gaat ervan uit dat de bedrijven de ontwikkelingskar moeten gaan trekken. Daar zit immers het geld, de macht en de deskundigheid die de armen nodig hebben voor hun ontwikkeling. De beste, zo niet enige manier om bedrijven te activeren voor een betere wereld, is hen een economisch motief te geven. Ik had het voorrecht om een bijeenkomst te mogen bijwonen waarin Oxfam ICT-bedrijven had uitgenodigd om over de digital devide van gedachten te wisselen. Francisco van Jole hield een inspirerend betoog, maar de middag wilde niet echt van de grond komen. De grote jongens waren er niet, en de ego’s van de succesvolle ICT’ers waren te groot voor een vruchtbaar gesprek. De meesten verdrongen zich  om ons toch vooral deelgenoot te maken van hun visie. Eentje bood in de plenaire discussie nog een korting aan die kon oplopen tot wel 10 procent (!) als Oxfam veel van zijn mensen voor langere tijd zou inhuren. Een ander vertelde met trots over de personeelsdag van zijn bedrijf waar hij zijn mensen had geadviseerd om het volgende jaar een deel van de waarde van het kerstpakket beschikbaar te stellen voor een goed doel. Met de ICT-bedrijven schoot het dus niet op.

Ook waren er automatiseringsdiensten van de overheid aanwezig. Zij gaven aan wel iets te willen doen maar dat niet te kunnen omdat overheidsorganisaties geen (belasting)geld mogen geven aan goede doelen. Vanuit mijn toenmalige werkgever heb ik een half  jaar gewerkt aan manieren om de overheid toch te activeren, bijvoorbeeld door alle ambtenaren bij vertrek, verjaardag, jubileum, pensioen en dergelijke een keuze te bieden tussen een aardigheidje voor zichzelf of een donatie aan een goed doel naar keuze. En, nog beter, om de vraag wat bedrijven doen aan een betere wereld, als selectiecriterium toe te voegen aan hun inkoopprocedure. Is nog steeds niet gebeurd.

Groet, R