tour 42

29 april 2014

dag 1.2

Op de trein naar Brussel zit ik tussen de pendelaars. Zoals ik er vaak zelf een ben. Mijn fiets neemt vier opklapbare zitplaatsen in – dat is gênant omdat ik een paar reizigers op de treden van het trapje naar de bovenverdieping van de dubbeldekse wagon zie zitten. De mensen geeuwen, gapen, slapen, kijken verveeld naar hun mobieltje. Eentje tokkelt op een iPad. Ik lees de eerste bladzijden van Op weg van Jack Kerouac. Zéér toepasselijk!

Met de komst van Dean Moriarty begon dat gedeelte van mijn leven dat men mijn leven van reizen en trekken zou kunnen noemen. Daarvoor had ik vaak ervan gedroomd naar het Westen te gaan om het land te zien, maar het waren altijd vage plannen gebleven en gegaan was ik nooit.

J’ai toujours voulu le faire!

En wat verder zegt een van Sals reisgenoten:

‘Ik hoop dat je komt waar je heengaat en gelukkig bent als je er bent.’

Sal antwoordt:

‘Ik red het altijd wel op de een of andere manier.’

Dat lijkt me al een mooie weergave van wat de essentie van mijn reis moet worden: het doet er niet toe waarheen het is, maar ik zal het op de een of andere manier wel klaarspelen om er gelukkig te zijn. Dat is de juiste attitude! Ook vanuit het besef: ‘het leven is heilig en elk moment kostbaar’ (bladzijde 55). Zeker, denk ik dan, als je al bijna 53 bent. Als ik die fietsreis in Frankrijk wil maken, moet het nu gebeuren.