Het is een probleem waarmee elke straatfotograaf
geconfronteerd wordt - en wellicht ook de reden waarom er op mijn foto's zo
weinig mensen te zien zijn. Ik ben er niet uit. Ik bedoel, ik ben er voor
mezelf wel uit, namelijk dat je mensen op een respectvolle manier moet
'afbeelden' of 'tonen', maar ik ben er niet uit hoe ik moet omgaan met de soms
volkomen bij de haren getrokken claim van 'privacy'. Ik begrijp dat eerlijk
gezegd niet. Wie zich op straat begeeft, bevindt zich toch in een openbare
ruimte? Zelf heb ik er niet het minste probleem mee wanneer iemand mij in het
vizier neemt (of wanneer ik toevallig in iemands vizier loop, wat hier in
Brugge zelfs moeilijk te vermijden is). Maar waarom zijn sommige mensen zo tuk
op hun 'privacy'? Ik begrijp dat niet. Soms denk ik dan aan kikkers die zich
opblazen. --- Het gaat hoe dan ook de slechte kant uit. Binnen afzienbare tijd
wordt, je zult het zien, straatfotografie totaal onmogelijk. Dat is nu al in sommige
steden zo. Er is natuurlijk ook de overkill van fototoestellen. Dat werkt op
den duur op de zenuwen van de mensen, en die maken natuurlijk het onderscheid
niet tussen een kiekjestrekker en een 'serieuze' fotograaf. Ondertussen worden
we wel langs alle mogelijke kanten gefilmd... Nu ga je zeggen, die beelden
komen niet op het internet. Dat is waar. Dan komen de schoonheid, de kunst en -
inderdaad - de ode om de hoek als rechtvaardiging om ze toch te publiceren. We
moeten erover waken dat een dergelijke blik mogelijk blijft.
