zondag 26 juli 2015

los ingeslagen 249



17 november 2001


Optreden van Koen De Cauter en groep in C.C. Den Dijk op Sint-Pieters. Het plezier van samen te musiceren en, alsof het niets was, en passant nog een zaal gevuld met individuen te inspireren en veel van die individuen afzonderlijk eventjes uit zijn of haar fundamentele eenzaamheid te bevrijden… De interpretaties van liedjes die bekend zijn van onder meer Sydney Bechet, Georges Brassens en Ella Fitzgerald & The Inkspots (‘Into each life, some rain must fall; but too much is falling in mine…’) blijven mij bij. Ook De Cauters versie van Johnny Guitar, waarin de accordeon en de contrabas wondermooi samenklonken, was bijzonder ontroerend. En het duet over de man (monsieur) en (madame) die elkaar na lange tijd terugzien: ze hebben elkaar ooit graag gezien, maar ils ne s’aiment plus en hun liefde is omgeslagen in tendresse… Melancholie, bij uitstek – zoals in dat nieuwe liedje van dEUS, ‘Nothing Really Ends’ – aanwezig in de onmogelijke terugkeer naar een naïeve vriendschap voor twee mensen die elkaar graag hebben gezien en elkaar toch niet uit het oog willen verliezen. Weemoed…