zaterdag 31 oktober 2015

vierenvijftig 20


© vrt


24 oktober 2015

zaterdag

De berichtgeving over de orkaan Patricia viel uiteen in berichtgeving over wat misschien te gebeuren stond en berichtgeving over wat dan uiteindelijk toch niet gebeurd was. ¶ Ik rijd met de fiets dwars door de stad. Pandreitje, Braambergstraat, Wollestraat, Grote Markt: drommen toeristen schuiven door de straten, en dus kom je met de fiets nauwelijks vooruit. Een toeristisch topweekend blijkbaar, maar op die manier is Brugge een gekkenhuis waaruit ik zo snel mogelijk wegvlucht. ¶ Ik zou naar Scandinavië kunnen reizen om daar een bruid te vinden. ¶ Melancholia van Lars von Trier. De tweede keer dat ik die film zie maar ik moet geslapen hebben de eerste keer in de cinema want ik herinner me hele stukken totaal niet. De eerste keer heb ik ook geen aandacht besteed aan de scène in het begin van de film waarin de uitgestalde kunstboeken worden gewisseld. Ik herinner me vaag dat ik toen oog had voor de manier van uitstallen: ik vond het een goed idee om de kunstboeken – die je anders toch nooit bekijkt – permanent open te leggen. Dit keer zag ik ook wélke kunstboeken de kwade bruid wegnam en welke zij in de plaats legde. De boeken die zij wegnam waren allemaal aan Malevitch gewijd, ik herkende de geometrisch-abstracte composities. Zij legde boeken in de plaats die geopend waren op het winterlandschap van Bruegel waarvan eerder in de film al eens een close-up was getoond (de ruiters links vooraan houden halt om vanop een hoogte een sneeuwwit landschap te bekijken met schaatsers, kale bomen en in de grijsgroene lucht kraaien), op het pre-rafaëlitisch schilderij Ophelia van John Everett Millais (heb ik even moeten opzoeken: het werd gebruikt op het voorplat van De wrede god van A. Alvarez, De Arbeiderspers, 1974) waarop we het tussen bloemen geschilderd lijk van een vrouw in een rivier zien drijven, en dan ook nog op een clair-obscurscène met personen van ik denk Zurbarán, maar dat weet ik niet zeker. En dan is het gissen naar betekenissen, natuurlijk. Het eerste deel van de film toont ons een verschrikkelijk trouwfeest waarin de door Charlotte Rampling gespeelde moeder van de bruid met een zeer zuinig mondje verkondigt dat de instelling van het huwelijk totaal failliet is. Ze doet in elk geval flink haar best om niet tot de feestvreugde bij te dragen – maar ik denk dat ze een punt heeft. En dan is er de planeet die recht op de aarde afstevent. Een botsing is onvermijdelijk. Onvermijdelijk rijst de vraag of iemand onze Aarde zal missen. En ook: hoe leef je die laatste dagen als je weet dat het einde zeer nabij is? Wat gebeurt er met de doelstellingen die je eventueel had? De twee zussen en het jongentje bouwen met stokken een wigwamskelet. De stokken houden elkaar in de top in evenwicht. Het is een rituele constructie want het is niet de moeite meer om er ook nog een zeil op te leggen. De drie gaan gewoon onder de stokken zitten en wachten daar het einde af. De bescherming die zij opzoeken is symbolisch.