KOFFIE
U krijgt een
nog wakkerder krant. Op de redactie werden nieuwe koffieautomaten geplaatst.
Mogelijkheden zat: zwart, met melk, met of zonder suiker, met melk en zonder
suiker of vice versa, met of zonder cafeïne... Alles kan. Theedrinkers drukken
gewoon op ‘heet water’.
De nieuwe
automaten produceren wel een ijzig geluid als van een tandartsboor, maar het
lawaai van de vorige apparaten was echt niet meer te harden. Neen, u hoort geen
klacht. De nieuwe automaten schenken klare bakjes troost, die smaken. Zeker met
het romige schuimkraagje dat erop staat, ook als je niet om een expresso hebt
gevraagd, want zo'n knop zit er ook op.
Naast de
onafzienbare rij toetsen prijkt op de nieuwe machines een smaakmakende foto uit
een wereld die niet voor verbetering vatbaar lijkt. Op de voorgrond wordt een
dampende kop geschonken. Achteraan zit een jongeman ontspannen te slurpen.
Naast hem wacht een gitaar op betokkeling. Alles is in orde.
Hoewel. Ook
hier heeft de vooruitgang een keerzijde. Sinds de intrede van de nieuwe automaten
puilen de vuilnisbakken op de redactie opvallend vroeg op de dag uit van de
plastic bekertjes. Waar vroeger de koffieklant zelf een recipiënt onder het
kraantje moest plaatsen, scheidt de machine er nu telkens zelf eerst een af. De
bij velen door ecologische gewetensvolheid ingegeven gewoonte om de hele dag
van hetzelfde bekertje gebruik te maken, dreigt daardoor verloren te gaan.
Santé!
Deze column
verscheen twintig jaar geleden in De
Standaard van 21 juni 1996
