maandag 15 mei 2017

laatste rechte lijn 1


In deze nieuwe rubriek! breng ik boeken ter sprake die ik – in de tijd die mij vergund is – absoluut nog wil lezen. (Ik vraag me meteen af waarom ik dat woord ‘absoluut’ gebruik, en wat het hier betekent of te betekenen heeft.) Deze rubriek wordt de neerslag van een spel. Laat mij de regels van dat spel even uitleggen.

Ik maakte in mijn bibliotheek een selectie van boeken die al jaren ongelezen op de planken staan en altijd hebben moeten wijken voor de waan van de dag. Om hoeveel boeken het gaat, durf ik niet te zeggen omdat het er belachelijk veel zijn. Voor elk boek maakte ik een steekkaart. Ik ben nu van plan om uit die stapel telkens ‘met onschuldige hand’ een kaart te trekken – en dat wordt dan het boek dat ik ga lezen en waarover ik telkens ook iets wil schrijven voor deze blog: een recensie, maar wellicht blijft het bij een impressie, of een opmerking, een excerpt, een associatie.

Alleen al hiermee zal ik vele jaren zoet zijn. Als ik het aantal boeken bekijk dat in dit spel is opgenomen (en er komen er natuurlijk nog bij), en ik extrapoleer op basis van mijn gemiddelde leestempo, dan heb ik minstens een decennium nodig om door mijn steekkaartenstapel te geraken.
Maar het zal meer tijd in beslag nemen dan een decennium – opnieuw én vingers gekruist: in de tijd die mij vergund is – want uiteraard wil ik mezelf niet helemáál onderwerpen aan de arbitrariteit van dit leesprogramma. Uiteraard kunnen boeken aanleiding geven tot de lectuur van andere boeken, die al dan niet ook in de steekkaartenbak zitten. En die kunnen op hun beurt…, enzovoort. Deze aftakkingen wil ik visualiseren door middel van een nummering, waarbij ‘1.’ staat voor het boek dat het lot heeft aangewezen, ‘1.1.’ voor de eerste aftakking, ‘1.1.1.’ voor de tweede, enzovoort. De vertakkingen zijn in principe eindeloos, maar ik wil het toch ook een beetje beperkt houden en bijvoorbeeld nooit verder gaan dan een derde aftakking: 1.1.1.1.

Het eerste boek waarvan ik de steekkaart trok was Theodor W. Adorno, Minima Moralia. Dit boek, een filosofische essaybundel, werd in 1951 gepubliceerd (eerste editie in de oorspronkelijke taal), en ik kocht de nieuwe Nederlandse vertaling in 2016. Ik zal telkens die beide jaartallen vermelden. Een derde jaartal zal – desgevallend – aangeven wanneer ik het boek eerder al eens las.